کاش من هم ارمیا بودم

سلام خدا این جا م نویسم کهدوست دارم شهید بشوم ویکی از این

 پلاک ها برای من بشود

 با اسم وفامیلی ام

آن موقع است که می شود برای خود خود خود من

می نویسم می خواهم شهید بشوم اما حتی از ظاهرم

بلکه باطنم شبیه شهدا نیست شبیه کسی که یک روزی الگوی دیگران بشود نیست

 نمی دانم آخر این زندگی ام چه می شود فقط امیوارم بهترین بشوم

بهترین از نظر تو

 چه بگویم

می خواهم شهید بشوم

اما نه افکارم

نه حرف هایم

ونه اعمالم شبیه یک شهید نیست

 چه بگویم از صلب شدن ها از

نرفتن ها

به سر خاک شهدای گمنام

از این که چند ماهی است به سر خاک شهید پلارک نرفته ام

از حکمت این که چرا اون مرد

برگه ی اللهم رزقنا شهادت را به من داد

که تنها به عقلم می رسد که وقتی به خوابگاه جامعه رفتم آن را روی دیوا بچسبانم

ازاین که مانده ام بین حوزه ودانشگاه نه

به خاطر شهرت

فقط بخاطر این حداقل حضوری دو تا آدم که مثل من ظاهرشان است  من که باطن خوبس =ی ندارم به به خاطر پدرو مادرم

وهدف از رفتن به جامعه دل خوشی آقا امام زمان آدم شدن خدمت به روح انسان ها و رضایت تو است

چه بگویم ا اینهمه فکر و درد که درد من نیست همه اش خوب البته که درد خانواده ام درد من هم هست

این که هیچ کس درکم نمی کند

 این که آدم شدنمرا =با افسردگی می بینند

که که حداقل ته دلم می خواهم آدم باشم

اما

نمیشود

این که صبرم کم شده این که طاقتم طاق شده

این که بریده ام

 این که فکر می کنم اگر به جامعه نروم آدم نیستم

این که فشار رومه و همه فکر می کنند من راحت ترین انسان دنیا هستم ودرد من کمتر از انهاست

این که هیچ کس من بدبخت را آدم حساب نمی کند این که تا حرفی از دهنم می آید بیرون باید آنقدر مراقب باشم...........

 ای نکه همه فکر می کنند زندگی من را چون از من بزرگ ترند نجربه کرده اند

این که دیگر ناامید به قبول شدن در این امحان هایی که کسی نمی ایستد تا من امتحان قبلی را تجزیه وتحلیل کنم واز آن چیزی یاد بگیرم امتحانی  قبول نشده ام وکسی حتی برایش مهم نبود وبرگه ی بعدی را بدون این  که آمادگییداشته باشم ووبرگه ای که از امتاحان قبلی سخت تر بود  را جلوی من گذاشت و...............واینقدر این ادامه دارد تا مرگم

خدایا به خودت قسم کم آوره ام